Na zijn studie aan de École des Beaux-Arts in Genève vertrekt Giacometti in 1922 naar Parijs. Hij woont de lessen van Antoine Bourdelle bij en neemt het werk van de kubisten in zich op, dat zijn eerste werken beïnvloedt. Hij interesseert zich voor beelden uit de oudheid, met name de Egyptische oudheid, en voor Afrikaanse en Oceanische kunst. De niet-westerse kunsten stimuleren hem om afstand te nemen van modelering, de figuur af te vlakken en de gelaatstrekkken weer te geven met een combinatie van tekens. 
In 1929 wordt hij door de surrealisten opgemerkt en wordt gedurende een paar jaar hun reisgenoot. Een aantal van zijn verwarrendste werken, die uit een dreigende droom lijken te komen, stammen uit deze periode: sculpturen die doen denken aan een mysterieus, meedogenloos spelbord, 'kooien' met zonderlinge figuren, of 'onaangename voorwerpen' met een sterk seksuele connotatie.

In 1935 stapt Giacometti uit de beweging van André Breton en legt zich opnieuw toe op de mensfiguur en het portret, die tot zijn dood in 1966 de kern van zijn bezigheden blijven vormen. Naasten, verzamelaars, intellectuelen en bekende personen volgen elkaar als model op in zijn atelier. Geconfronteerd met de moeilijkheden van de artistieke creatie voert Giacometti, nooit helemaal tevreden, een eindeloze strijd met het materiaal. De gelijkenis met het levende model blijft een centrale kwestie in zijn geschilderde en gebeeldhouwde portretten.
Op zoek naar een oplossing voor zijn onvermogen om het model weer te geven zoals hij dit ziet, doet Giacometti een beroep op de kunstenaars en beschavingen die hem voorgingen, met een bijzondere plaats voor de Egyptische beeldhouwkunst, zoals te zien in een aantal van zijn meest emblematische werken.

Na de Tweede Wereldoorlog werkt Giacometti het type figuren uit dat zo bekend is geworden. De zeer langgerekte, tere figuren, mannen en vrouwen, zijn onbeweeglijk of in beweging, opzichzelfstaand of in een groep vastgelegd. 
In de jaren 1950 en 1960 duiken er in zijn schilderwerk tevens schimmige figuren op, in een ruimte halfweg tussen atelier en droomwereld, een soort parallelwereld waar de mens zich zo goed en kwaad als het gaat overeind probeert te houden.

Algemeen commissariaat:

Catherine Grenier, directrice van de Fondation Giacometti, bestuursvoorzitster van het Institut Giacometti
Sébastien Delot, directeur-conservator van het LaM

Commissariaat:

Christian Alandete, artistiek directeur van het Institut Giacometti
Jeanne-Bathilde Lacourt, conservatrice van de sectie moderne kunst in het LaM